Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2014

Τί εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός; ( Ἀπό φυλλάδιο πού εἶχε ἐκδώσει, τό 2004, ἡ Ἱερά Μονή Παρακλήτου, Ὠρωποῦ Ἀττικῆς, ἡ ὁποία ὑπάγεται στήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος μέσω τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κηφισίας) + ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ με Ντοκουμεντα απο τις προδοσιες των οικουμενιστων ,και απαντήσεις απο τους ΑΓΙΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ..

Τί εἶναι
  Οἰκουμενισμός;


(Ἀπό φυλλάδιο πού εἶχε ἐκδώσει, τό 2004, ἡ Ἱερά Μονή Παρακλήτου, Ὠρωποῦ Ἀττικῆς, ἡ ὁποία ὑπάγεται στήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος μέσω τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κηφισίας)
 Οκουμενισμς εναι μιά κίνηση, πού διακηρύσσει τι χει ς σκοπό τήν ντητα το διαιρεμένου χριστιανικο κόσμου (ρθοδξων, Παπικν, Προτεσταντν, κ..).  δα τς ντητας συγκινε κάθε εασθητη χριστιανική ψυχή κα νταποκρνεται στος μύχιους πόθους της. Τήν δα ατ οκειοποιεται κα ό Οκουμενισμς. λλά τό νωτικ του ραμα, ραμα κατεξοχήν πνευματικό, τό στηρίζει κυρίως πάνω στς νθρπινες προσπάθειες κα χι στν νργεια το γου Πνεύματος. Μόνο τό γιο Πνεμα μπορεταν συναντήσει τήν νθρπινη μετάνοια κα ταπείνωση, νά κάνει ατ τό ραμα πραγματικότητα.
 ποθητή ντητα, ν κα ταν συμβε, δν θ εναι παρά να θαμα το Θεο.
                   

Πότε μφανστηκε.

       Ο
 ρίζες το Οκουμενισμο πρέπει ν' ναζητηθον στν προτεσταντικό χρο, στ μέσα το 19ου α. Τότε κάποιες χριστιανικές μολογες, βλέποντας τόν κόσμο νά φεύγει π κοντά τους λόγω τς αξανμενης θρησκευτικς διαφορας κα τνργανωμνων ντιθρησκευτικν κινημάτων, ναγκστηκαν σ μιά συσπείρωση κα συνεργασία.
Α
τ  νωτικ δραστηριότητά τους λαβε ργανωμνη πλέον μορφή, ς Οκουμενικ Κίνηση, τόν 20ό α., κα κυρίως τό 1948, μτήν δρυση στ μστερνταμ τς λλανδας το Παγκοσμίου Συμβουλίου τν κκλησιν (Π.Σ.Ε.), πού δρεει στ Γενεύη.
       Θ
 πρέπει, βέβαια, νά σημειωθε τι τό Π.Σ.Ε. δν θ μποροσε ποτέ νά πάρει "οκουμενικ" χαρακτήρα, λλ θ παρέμενε πλμιά νδοπροτεσταντική πθεση, ν δν συμμετεχαν κα κάποιες τοπικές ρθδοξες κκλησες. Ο Ρωμαιοκαθολικοί ρνθηκαν νά συμμετάσχουν. ργτερα μως, χωρίς νά νταχθον στ Π.Σ.Ε., μπκαν κι ατο στν Οκουμενικ Κίνηση. Μ σχετικό διάταγμα τς Β' Βατικανς Συνόδου (1964), γκαινασαν ναν δικό τούς Οκουμενισμ πού στοχεύει στν νωση λων τν Χριστιανν κάτωπ τήν παπική ξουσα.

 συμμετοχή τν ρθοδξων στν Οκουμενικ Κίνηση.

        Πρέπει νά 
μολογσουμε τι σημαντική θηση στ δημιουργία τς Οκουμενικς Κινήσεως δωσε κα τό Οκουμενικ Πατριαρχεο Κωνσταντινουπόλεως διατερα μάλιστα μ τό Διάγγελμα το 1920, πού, πως ποδεχθηκε, ποτλεσε τή βάση κα τόν "Καταστατικό Χάρτη" τς συμμετοχς τν ρθοδξων στν Οκουμενικ Κίνηση.
Τό Διάγγελμα α
τ ταν κάτι τό πρωτόγνωρο στν στορα τςκκλησας, πειδ γι πρώτη φορά πσημο ρθδοξο κείμενο χαρακτήριζε λες τς τερδοξες Κοινότητες τς Δύσεως "κκλησες", «ς συγγενες κα οκεας ν Χριστ κα συγκληρονόμους κασυσσώμους τς παγγελας το Θεο». τσι ντρεπε τήν ρθδοξηκκλησιολογία. Κα γι νά μν ναφερθομε σ παλαιότερεςποχς, φτάνει νά θυμηθομε τι λίγα χρόνια νωρίτερα (1895) τό διο Πατριαρχεο, σ γκκλιό του τοποθετοσε τόν Παπισμό κτςκκλησας, πειδ εσγαγε «αρετικάς διδασκαλίας κακαινοτομίας». Γι' ατ κα καλοσε τούς Δυτικούς Χριστιανούς νάπιστρψουν στος κόλπους τς μις κκλησας, δηλαδή τςρθοδοξας.
        Τό Διάγγελμα το
 1920 χοντας ς πρότυπο τή διακρατική «Κοινωνία τν θνν», πρότεινε τή σύμπηξη μις «συναφείας κακοινωνίας μεταξύ τν κκλησιν», μ κυριότερους στόχους α) τήνπανεξταση τν δογματικν διαφορν μ συμβιβαστική διάθεση, β) τήν παραδοχή νιαου μερολογου ( μερική φαρμογ τοποου πφερε, δυστυχς, νδοορθόδοξο ορτολογικό διχασμό), καγ) τή συγκρότηση παγχριστιανικν συνεδρίων.
        
κτός π τό Οκουμενικ Πατριαρχεο, λες σχεδόν ορθδοξες κκλησες ζήτησαν σταδιακά νά γίνουν, κα γιναν, δεκτές ς μέλη το Π.Σ.Ε. Μερικές, στσο, ναγκστηκανργτερα ν' ναδιπλωθον κα ν' ποχωρσουν, καθώς φενός παρακολουθοσαν μ πογοτευση τόν κφυλισμ του καφετέρου πιέζονταν π τς ντονες ντιοικουμενιστικέςντιδρσεις το ποιμνίου τους. Ελογο πρόβαλλε τό ρτημα: Πς,ραγε, μπορε  ρθοδοξα νά εναι νταγμνη ς "μέλος" σ "κάτι", τή στιγμή πού  δια εναι τό "λον", τό Σμα το Χριστο, κα πού καλε λους νά γίνουν μέλη Του;
          
 παρουσία, λλωστε, τν ρθοδξων κκλησιν στς Συνελεύσεις το Π.Σ.Ε., λόγω το τρόπου συγκροτήσεως καλειτουργίας του, ταν πάντα σχντελσφορη κα διακοσμητική. Ο ποφσεις του διαμορφώνονταν ποκλειστικ π τήν ποσοτικήπεροχ τν προτεσταντικν ψήφων. Βέβαια, μέχρι τό 1961, ορθδοξοι στς Γενικές Συνελεύσεις κατέθεταν διατερες δηλώσεις -μερικές ποτελον μνημειώδη μολογιακ κείμενα- ς κπρσωποι τς Μις, γας, Καθολικς κα ποστολικς κκλησας.
             
σον φορ στ οκουμενιστικό νοιγμα το Βατικανονταπκριση τς ρθοδοξας πρξε θετική, μ κύριο κφραστ της τόν Οκουμενικ Πατριάρχη θηναγόρα. Ό Πατριάρχης συναντήθηκε μ τόν πάπα Παλο ΣΤ' στ εροσλυμα (1964), προχώρησε μαζί του στν μοιβαα ρση τν ναθεμτων τοΣχίσματος το 1054 κα ποστριξε τό "διάλογο τς γπης", προωθώντας τσι τούς στόχους τς Β' Βατικανς Συνόδου.

Τά θεωρητικά "
νογματα" το Οκουμενισμο.

           
 Οκουμενισμς, γι νά λοποισει τούς στόχους του,ναγκζεται νά παραθεωρήσει  κα ν' ναθεωρσει ρισμνες βασικές ρχς τς ρθοδοξας.
Προβάλλει τήν 
ντληψη τς "Διευρυμένης κκλησας", σύμφωνα μ τήν ποα  κκλησα εναι μία κα περιλαμβάνει τούς Χριστιανούς κάθε μολογας, π τή στιγμή πού δέχτηκαν τό βάπτισμα. τσι λες ο χριστιανικές μολογες εναι μεταξύ τους "δελφς κκλησες".
Μέσα στ
 διο πνεμα κινεται κα  δα τς "Παγκόσμιας ρατςκκλησας":  κκλησα πού φσταται τάχα "ἀόρατα" καπαρτζεται π' λους τούς Χριστιανούς, θ φανερωθε κα στνρατ της διάσταση μ τς κοινές νωτικς προσπάθειες.
        Τ
ς ντιλψεις ατς πηρασε κα  προτεσταντική θεωρία τν κλάδων, σύμφωνα μ τήν ποα ή κκλησα εναι να "δένδρο" μ"κλαδιά" λες τς χριστιανικές μολογες, καθεμιά π τς ποες κατέχει να μόνο μέρος τς λθειας. ς προστεθε πσης κα θεωρία τν "δύο πνευμόνων", πού ναπτχθηκε μεταξύ ρθοδξων οκουμενιστν κα παπικν. Σύμφωνα μ' ατν ρθοδοξα καΠαπισμός εναι ο δύο πνεύμονες, μ τούς ποους ναπνει κκλησα. Γι ν' ρχσει τάχα ν' ναπνει ρθ κα πάλι θ πρέπει ο δύο πνεύμονες νά συγχρονίσουν τήν ναπνο τους.
            Τέλος, στ
ς μεθόδους, πού χρησιμοποιε  Οκουμενισμς γιτήν προσέγγιση τν Χριστιανν, περιλαμβάνεται κα  δογματικός μινιμαλισμός. Πρόκειται γι προσπάθεια νά συρρικνωθον τά δόγματα στ πι ναγκαα, σ' να "μίνιμουμ" (=λχιστο), προκειμένου νά περπηδηθον ο δογματικές διαφορές μεταξύ τνμολογιν. Τό ποτλεσμα μως εναι  παραθεώρηση τοδόγματος, ό ποβιβασμς κα ή λαχιστοποηση τς σημασίας του. «ς νωθον», λένε, «ο Χριστιανοί, κα τά δόγματα τά συζητονργτερα ο θεολόγοι»! Μ τή μέθοδο βέβαια το δογματικομινιμαλισμο εναι σως εκολο νά νωθον ο Χριστιανοί. Ο τέτοιοι "Χριστιανοί" μως μπορε νά εναι "ρθδοξοι, δηλαδή ληθινΧριστιανοί;

 ρθδοξη ντληψη γι τήν κκλησα.

        Σύμφωνα μ
 τήν ρθδοξη κκλησιολογία, κκλησα καρθοδοξα ταυτίζονται. Ή κκλησα εναι πωσδποτε ρθδοξη κα  ρθοδοξα εναι ή Μία, γα, Καθολική κα ποστολικκκλησα, τό Σμα το Χριστο. Κα πειδ ό Χριστός εναι νας,ρα κα ή κκλησα εναι μία. Γι' ατ ποτέ δν νοεται διαίρεση στν κκλησα. Μόνο χωρισμό π τήν κκλησα χουμε. Σσυγκεκριμένες δηλαδή στορικς στιγμές ο αρετικο κα οσχισματικοί ποκπηκαν π' ατν, κι τσι παψαν νά εναι μέλη της.
         
 κκλησα κατέχει τό πλήρωμα τς λθειας, χι μιςφηρημνης λθειας, λλ νς τρόπου ζως πού σώζει τόννθρωπο π τό θάνατο κα τόν κάνει "κατά χάριν Θεό". ντθετα, αρεση ποτελε λικ  μερική ρνηση τς λθειας, να κομμάτιασμά της, πού τσι παίρνει τό χαρακτήρα κα τήν παθολογία μις δεολογας. Χωρίζει τόν νθρωπο π τόν τρόποπρξεως πού δωσε  Θεός στν κκλησα Του κα τόν θανατώνει πνευματικά.
           Τά δόγματα 
πσης, τά ποα περικλείουν τς περβατικςλθειες τς πίστεώς μας, δν εναι φηρημνες ννοιες καδιανοητικές συλλήψεις, οτε, πολύ περισσότερο, μεσαιωνικός σκοταδισμός  θεολογικός σχολαστικισμός. κφρζουν τήν μπειρα κα τό βίωμα τς κκλησας. Γι' ατταν πρχει διαφορά στδόγματα, πρχει πωσδποτε κα διαφορά στν τρόπο ζως. Κιποιος ποτιμ τήν κρβεια τς πίστεως, δν μπορε νά ζήσει τήν πληρότητα τς ν Χριστ ζως.

            
 Χριστιανός πρέπει νά δεχθε λα σα ποκλυψε  Χριστός.χι να "μίνιμουμ", λλ τό σύνολο. Γιατί στν λτητα κα τήνκεραιτητα τς πίστεως διασώζονται  καθολικότητα κα ρθοδοξα τς κκλησας.τσι ξηγονται ο μέχρις αματος γνες τν γων Πατέρων γιτή διαφύλαξη τς πίστεως τς κκλησας, καθώς κα  μέριμνά τους γι τή διατύπωση, μ τό φωτισμό το γου Πνεύματος, τν "ρων" τν Οκουμενικν Συνόδων. Ο "ροι" ατο δν σημαίνουν τίποτε λλο παρά τά ρια, τά σύνορα τς λθειας, γι νά μπορον ο πιστοί νά διακρίνουν τήν κκλησα, ς ρθοδοξα, π τήν αρεση.
Ο
 τερδοξοι, μ τό νά ρνηθον τήν πληρότητα τς λθειας, χωρίστηκαν π τήν κκλησα. Γι' ατ κα εναι αρετικο.πομνως στερονται τήν γιαστική χάρη το γου Πνεύματος, κα τά "Μυστήρια" τους εναι κυρα, τό βάπτισμα λοιπόν, πού τελον, δν μπορε νά τούς εσαγγει στν κκλησα το Χριστο.
«Τούς γ
ρ παρά τν αρετικν βαπτισθέντας  χειροτονηθέντας οτε πιστούς οτε κληρικούς εναι δυνατόν», μς λέει ό ΞΗ' κανόνας τν γων ποστλων. Κα ό γιος Νικόδημος ό γιορετης συμπληρώνει: «λων τν αρετικν τό βάπτισμα εναι σεβς καβλάσφημον κα οδεμαν κοινωνίαν χει πρς τό τν ρθοδξων».

Τ
 μς λένε μως ο ρθδοξοι οκουμενιστές;

          
ρθδοξος ερρχης διακήρυσσε τι «τό γιο Πνεμαπενεργε σ κάθε χριστιανικό βάπτισμα» κα τι ό ναβαπτισμς τν τεροδξων Χριστιανν π τούς ρθοδξους μπνεται π«στενοκεφαλιά, φανατισμό κα μισαλλοδοξία... Εναι μιά δικα κατά το χριστιανικο Βαπτίσματος κα πραγματικά μία βλασφημία το γου Πνεύματος»!¹λλος ερρχης δήλωσε πευθυνμενος σ τεροδξους: «Εμεθαλοι μέλη Χριστονα κα μοναδικό σμα, μιά κα μοναδική "καινή κτίσις" φ' σον τό κοινό μας βάπτισμα μς λευθρωσε π τόν θάνατο»². οκουμενιστική κκλησιολογία κφρστηκε π πσημαρθδοξα χείλη κα ς ξς: «φελομεν νά εμεθα τοιμοι νάναζητήσωμεν κα νά ναγνωρίσωμεν τήν παρουσίαν τςκκλησας κα κτς τν δικν μας κανονικν ρων, πρς τάποα ταυτίζομεν τήν μίαν, γαν, καθολικήν κα ποστολικνκκλησαν». λλά πρχουν κα τολμηρότεροι, πού ραματζονται τήν "πανδρυση" τς κκλησας διαμέσου τς νσεως λων τν Χριστιανν: ρθδοξος ερρχης διατείνεται τι «χουμε νγκηνς νέου Χριστιανισμο, πού θ βασίζεται ξ λοκλρου σ νέεςντιλψεις κα ρους. Δν μπορομε νά διδάξουμε τό εδος τς θρησκείας πού παραλάβαμε στς ρχμενες γενιές».

Ο
 διάλογοι.

            
 Οκουμενισμς, γι νά προωθήσει τά σχέδια του, χρησιμοποιε πολλά μέσα. Τό βασικότερο εναι ο διάλογοι.
Κανείς δ
ν γνοε τι  ρθδοξη κκλησα π τή φύση της εναινοιχτ στ διάλογο.  Θεός πάντοτε διαλέγεται μ τόν νθρωπο κα ο γιοι τς κκλησας δν ρνθηκαν ποτέ τή διαλεκτικήπικοινωνα τους μ τόν κόσμο.
Ο
 γιοι, χοντας ατοσυνειδησία τς κοινωνίας τους μ τό Θεό, προσπαθοσαν μ τό διάλογο νά μεταδώσουν τήν μπειρα τςλθειας πού βίωναν. Γι' ατος ή λθεια δν ταν ντικεμενορευνας. Δν τήν ναζητοσαν, δν τήν διαπραγματεύονταν∙ πλτήν πρόσφεραν. ν  διάλογος δν δηγοσε τούς τερδοξους στνπρριψη τς πλάνης τους κα στ ν ποδοχ τς ρθοδξου πίστεως, δν τόν συνέχιζαν.
Δυό χρόνια διαλεγόταν 
 γιος Μάρκος  Εγενικς μ τούς Παπικούς στ Σύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας (1438-1439). Βλέπονταςμως τήν περοψα, τήν διαλλαξα κα τήν μμον τους στν πλάνη, διέκοψε κάθε σχέση μαζί τους, προτρέποντας μάλιστα τούςρθδοξους πιστούς:
«Ν' 
ποφεγετε τούς Παπικούς, πως ποφεγει κανείς τό φίδι».
Θεολογικό διάλογο ε
χε ρχσει κα  Οκουμενικς Πατριάρχηςερεμίας Β'  Τρανός μ τούς προτεστάντες θεολόγους τς Τυβίγγης (1579). ταν διαπίστωσε μως τι  διάλογος δν πφερε κανέναν καρπό, τόν διέκοψε. «Σς παρακαλομε», τούς γραφε, «μ μς κουράζετε λλο... ς πορευθετε τόν δικό σας δρόμο. ν θέλετε, μπορετε νά μς γράφετε, λλ χι πλέον γι δόγματα πίστεως».
Ο
 διάλογοι το Οκουμενισμο.
Ο
 σύγχρονοι οκουμενιστικοί διάλογοι διαφέρουν ριζικά π τούς διαλόγους τν γων, γιατί διεξάγονται μ βάση τς ρχς τς διευρυμένης κκλησας κα το δογματικο μινιμαλισμο. Γι' ατεναι νορθδοξοι κα καρποι. πδειξη, τι στ κατ σχεδόν χρόνια τς διεξαγωγς τους δν χουν προσφέρει τίποτε τό ξιλογο στν ντητα το χριστιανικο κόσμου. ντθετα μάλιστα, κατάφεραν νά διχάσουν τούς ρθοδξους!
Τά κυριότερα σημε
α τς παθολογίας τν σημερινν διαλόγων εναι τά ξς:

Α'.
λλειψη ρθδοξης μολογας.

               Στο
ς διαλόγους ρισμνοι ρθδοξοι δν κφρζουν τήνκρδαντη πεποίθηση τς ρθδοξης κκλησας τι ατ ποτελετή μία κα μοναδική κκλησα το Χριστο πάνω στ γ. Δν προβάλλουν, πσης, τήν γιασμνη παράδοση κα τήν πνευματικήμπειρα τς ρθοδοξας, πού διαφέρουν π τς παραδόσεις κα τςμπειρες το δυτικο Χριστιανισμο. Μόνο μιά τέτοια μολογιακστάση θ μποροσε νά καταξιώσει κα νά κάνει γόνιμη τήνρθδοξη παρουσία στος διάλογους.

Β'. 
λλειψη ελικρνειας.

           Τό 
λλειμμα τς ρθδοξης μαρτυρίας, σ συνδυασμό μ τήνποδεδειγμνη νειλικρνεια τν τεροδξων, δυσχεραίνει περισσότερο τόν διαχριστιανικό διάλογο κα τόν καθιστναποτελεσματικ. Γι' ατ πολλές φορές ετε παρατηρονταιμοιβαες πιφανειακς ποχωρσεις ετε χρησιμοποιεται διφορούμενη γλώσσα κα ρολογα, προκειμένου νά συγκαλύπτονται ο διαφορές.ν πρτα-πρτα ο Ρωμαιοκαθολικοί ταν ελικρινες, θ πρεπε νά δηλώσουν μ σαφήνεια στος οκουμενιστικούς κύκλους ατπού τονίζουν στος δικούς τούς πιστούς∙ τήν διλλακτη δηλαδή προσήλωση τούς στ παπικό πρωτεο κα λθητο. τσι, βέβαια, θφαινόταν ξεκάθαρα κα τό πώς ραματζονται τήν ντητα τν Χριστιανν: χι ς ντητα πίστεως λλ ς ποταγ λων κάτωπ τήν παπική ξουσα. πιπλον θ πιβεβαιωνταν ή διαπίστωση τι ό παπικός θεσμός φενός ποτελε τήν τραγικότερηλλοωση το Εαγγελου το Χριστο κα φετέρου χρησιμοποιετούς διαλόγους γι τήν ξυπηρτηση κα μόνο τς πεκτατικς του πολιτικς.
Κύρια 
κφραση τς νειλικρνειας τν Παπικν ποτελε ή διατήρηση κα ή νσχυση τς Ονίας. Πρόκειται γι ναν πουλο θεσμό, τόν ποο  Παπισμός χρησιμοποίησε κα ξακολουθε νά χρησιμοποιε ς νωτικ μοντέλο, παρ' λες τς ντονες διαμαρτυρίες τν ρθοδξων κα παρά τό τι ατς σήμερα ποτελε τό βασικότερο μπδιο στος διμερες διάλογους.ν πάλι ο ποικιλώνυμοι Διαμαρτυρόμενοι ταν ελικρινες, θπρεπε νά δηλώσουν μ εθτητα τι δν εναι καθόλου διατεθειμένοι νά ποχωρσουν π τς βασικές προτεσταντικές τούςρχς κα τι λλες, τελικά, εναι ο ατες πού τούς ναγκζουν νάρχονται σ διάλογο. Ατλλωστε, φανερώνει κα  κατήφορος πού χουν πάρει ο «κκλησες» τους (ερωσύνη γυναικν, γάμοιμοφυλοφλων κ..).

Γ'. 
περτονισμός τς γπης.

             
πειδ ή νειλικρνεια κα ο διοτελες σκοπιμότητες δηλητηρίασαν τούς διαλόγους, πού κατάντησαν σ τρμονες κακαρπες θεολογικές συζητήσεις, πιχειρθηκε μιά στροφή. Οδιάλογοι τώρα νομστηκαν "διάλογοι γπης" τόσο γι λόγουςντυπσεων σο κα γι νά παρακαμφθε  σκόπελος τν δογματικν διενέξεων. « γπη προέχει», τονίζουν. « γπηπιβλλει νά νωθομε, στω κι ν πρχουν δογματικές διαφορές».
Γι' α
τ κα  πρακτική στος σημερινούς διαλόγους εναι νά μσυζητονται ατ πού χωρίζουν, λλ ατ πού ννουν, στε νά δημιουργεται μιά ψευδαίσθηση ντητας κα κοινς πίστεως. Στς Οκουμενικς Συνόδους μως ο Πατέρες συζητοσαν πάντοτε ατπού χώριζαν. Τό διο συμβαίνει κα σήμερα σ ποιονδποτε διάλογο μεταξύ πλευρν πού χουν διαφορές: Συζητονται ατ πού χωρίζουν- γι' ατ ξλλου γίνεται  διάλογος- κα χι ατ πούννουν.
Γι
 μς τούς ρθοδξους  γπη κα ή λθεια εναι ννοιεςδισπαστες. Διάλογος γπης χωρίς τήν λθεια εναι ψεύτικος κα φσικος διάλογος. ν διάλογος γπης «ν ληθεί» σημαίνει: Διαλέγομαι μ τούς τεροδξους π γπη, γι νά τούςπισημνω πού βρίσκονται τά λάθη τους κα πώς θ δηγηθον στν λθεια. Ἐάν πραγματικά τούς γαπ, πρέπει νά τούς π τήνλθεια, σο κι ν ατ εναι δύσκολο  δυνηρ.

Δ'. 
μβλυνση ρθοδξων κριτηρίων.

            Στ
ν παθολογία τν διαλόγων νκει κα ή μβλυνση τνρθοδξων θεολογικν κριτηρίων, πού προκύπτει π τήν καλλιέργεια μις "οκουμενικς βροφροσνης", προσωπικν σχέσεων κα φιλίας νμεσα στος τερδοξους θεολόγους.  πίστη θεωρεται χι  λθεια, πού σώζει, λλ να σύνολο θεωρητικνληθειν, πού πιδχονται συμβιβασμούς.σχυρζονται ο ρθδοξοι οκουμενιστές: "Διάλογο κάνουμε, δνλλζουμε τήν πίστη μας!". Κα σφαλς  διάλογος, ς "γαπητική ξοδος" πρς τόν λλον, εναι θεάρεστος. οκουμενιστικός μως διάλογος, πως διεξάγεται σήμερα, δν εναι συνάντηση στν λθεια, λλ εναι "μοιβαα ναγνριση". Ατσημαίνει τι ναγνωρζουμε τς τερδοξες Κοινότητες ςκκλησες, τι ποδεχμαστε πώς ο δογματικές διαφορές τουςποτελον "νόμιμες κφρσεις" τς διας πίστεως. "τσι μως πέφτουμε στν παγίδα το δογματικο συγκρητισμο:Τοποθετομε στ διο ππεδο τήν λθεια μ τήν πλάνη, ξισνουμε τό φς μτό σκοτάδι.

Ε'. Συμπροσευχές.

             Ο
 ρθδοξοι οκουμενιστές, μ τήν μβλυνση τν θεολογικν τους κριτηρίων, εναι πολύ φυσικό νά συμμετέχουν χωρίς ναστολς σ κοινές μ τούς τερδοξους λατρευτικέςκδηλσεις κα συμπροσευχές, πού πραγματοποιονται συχνά στπλαίσια τν διαχριστιανικν συναντήσεων. Γνωρίζουν τι μ τόν οκουμενιστικό ατ συμπνευματισμό δημιουργεται τό κατάλληλο ψυχολογικό κλίμα, πού παιτεται γι τήν προώθηση τς νωτικς προσπάθειας.
Ο
 ερο Κανόνες μως τς κκλησας μας παγορεουν αστηρ τς συμπροσευχές μ τούς τερδοξους. Γιατί ο τερδοξοι δν χουν τήνδια πίστη μ' μς. Πιστεύουν σ' ναν διαφορετικό, διαστρεβλωμένο Χριστό. Γι' ατ κα ό γιος ωννης  Δαμασκηνός τούς ποκαλεπστους: « μ κατά τήν παράδοσιν τς Καθολικς κκλησας πιστεύων πιστός στιν». συμπροσευχή λοιπόν παγορεεται, πειδ δηλώνει συμμετοχή στν πίστη το συμπροσευχομένου κα δίνει σ' ατν τήν ψευδαίσθηση τι δν βρίσκεται στν πλάνη, πτε δν χρειάζεται νάπιστρψει στν λθεια.

Στ'. Διακοινωνία (Intercommunio)

                  
ν ο ερο Κανόνες παγορεουν τς συμπροσευχές μτούς αρετικος, πολύ περισσότερο ποκλεουν τή συμμετοχή μaς στ "Μυστήριά" τους. Κα στ σημεο ατ μως ο ρθδοξοι δν φανήκαμε συνεπες. Β' Βατικανή Σύνοδος, μέσα στ πλαίσια το οκουμενιστικο"νογματος" πού κανε, πρότεινε τή Διακοινωνία μ τούςρθοδξους: Παπικοί θ μπορον νά κοινωνον σ ρθδοξους ναούς κα ρθδοξοι σ παπικούς. Μ τόν τρόπο ατ τόσο οΠαπικοί σο κα ο ρθδοξοι οκουμενιστές πιστεύουν τι σταδιακά θ πλθει de facto  νωση Παπισμο κα ρθοδοξας, παρ' λες τς δογματικές τους διαφορές.ν γι τούς Παπικούς μιά τέτοια θέση δικαιολογεται π τήνντληψη πού χουν γι τήν κκλησα κα τά Μυστήρια (κτιστή χάρη κ.λπ.), γι μς τούς ρθοδξους εναι παράλογη καπαρδεκτη.  κκλησα μας ποτέ δν θεώρησε τή θεία Εχαριστας μέσο γι τήν πτευξη τς ντητας, λλ πάντοτε ς σφραγίδα κα πιστγασμ της.λλωστε, τό κοινό Ποτήριο προϋποθέτει κοινή πίστη. ν δηλαδήνας ρθδοξος κοινωνε σ παπικό ναό, ατ σημαίνει τιποδχεται κα τήν παπική πίστη.

Συνεργασία σ
 πρακτικά θέματα.

               
λλο μέσο γι τήν πτευξη τν σκοπν το Οκουμενισμοποτελε ή διαχριστιανική συνεργασία σ πρακτικούς τομες. Οοκουμενιστές διατείνονται τι τά ποικίλα σύγχρονα προβλήματα (κοινωνικά, θικ, περιβαλλοντικά κ. .) φελουν νά μς ννουν. κκλησα, σφαλς, δειχνε κα δείχνει πάντα μεγάλη εαισθησα σ' λα τά νθρπινα προβλήματα, στσο  π κοινομ τούς αρετικος ντιμετπισή τούς παρουσιάζει τά ξς μειονεκτήματα:
α) 
 φωνή τς ρθοδοξας, ταν συμφύρεται μ τς λλες χριστιανικές φωνές, χάνει τή διαύγεια της κα δυνατε νά κοινοποιήσει στν σημερινό νθρωπο τόν δικό της μοναδικό τρόπο ζως, πού εναι θεανθρωποκεντρικός, σ ντθεση μ τόννθρωποκεντρικ τρόπο ζως τν τεροδξων.
β) 
 κκλησα ποκπτει στν πειρασμό τς κκοσμικεύσεως, χρησιμοποιώντας στ κοινωνικό της ργο κοσμικές πρακτικές τνλλων μολογιν, σ βάρος το σωτηριολογικο της μηνύματος.κενο μως πού χει νγκη ό σημερινός νθρωπος, δν εναι ή βελτίωση τς ζως του μέσω νς κκοσμικευμένου Χριστιανισμο,στω κι ν ατς μπορέσει νά ξαλεψει λες τς κοινωνικές πληγές,λλ ή πελευθρωση το π τήν μαρτα κα  θέωσή του μέσα στ ληθιν Σμα το Χριστο, τήν ρθδοξη κκλησα.
γ) 
 ρθδοξος πιστός, βλέποντας τούς τερδοξους νά συνεργάζονται μ τούς κκλησιαστικος του ποιμένες, ποκομζει τήν σφαλμνη ντπωση τι νκουν κι ατο στν κκλησα τοΧριστο, παρά τς δογματικές διαφορές.

νταλλαγ πισκψεων.

            Τά τελευταία χρόνια 
 οκουμενιστική πολιτική σκεται καμ τς νταλλαγς πισμων πισκψεων μεταξύ τν μολογιν, οποες πραγματοποιονται π ψηλβαθμους, κυρίως, κληρικούς. Ατς περιλαμβάνουν γκωμιαστικς προσφωνήσεις, σπασμος,νταλλαγς δώρων, κοινά γεύματα, συμπροσευχές, κοινέςνακοινσεις κα λλες χειρονομίες φιλοφροσύνης.
Ε
δικότερα, π τό 1969 χει καθιερωθε ή τσια μοιβαα συμμετοχή, ρθοδξων κα Ρωμαιοκαθολικν, στς θρονικές ορτς Ρώμης κα Κωνσταντινουπόλεως.
Ο
 συναντήσεις ατς, δυστυχς, δν εναι πλς θιμοτυπικςπισκψεις. Ο διοι, λλωστε, ο οκουμενιστές μολογον τι μτούς κοινούς ορτασμος βιώνεται να εδος κκλησιαστικς κοινωνίας, μ τήν μοιβαα ναγνρισ τους. πιστός λαός μας μως, ταν παρακολουθε τς πισκψεις π τάπτικοακουστικ μέσα πικοινωνας, δοκιμάζει δυσάρεστη κπληξη∙ σκανδαλίζεται, πικραίνεται, πορελλ κα προβληματίζεται, καθώς μάλιστα λλοτε κοει τούς ποιμένες του νά μιλον μρθοδοξότατη κα γιοπατερική γλώσσα, κα λλοτε τούς βλέπεινμεσα στος τερδοξους νά συμπεριφέρονται διπλωματικά.νας τέτοιος μως συμβιβασμός στ χρο τς λθειας τςκκλησας, κμα κα γι τήν ερώτερη σκοπιμότητα, δν θπληρωθεραγε, μ κριβ κα δυνηρ τίμημα;

 διαθρησκειακή ξλιξη το Οκουμενισμο.

               
 βαθύτατη κρίση προσανατολισμο, πού μφανίστηκε πολύ νωρίς στν Οκουμενικ Κίνηση, τήν νγκασε πρτα νά στραφε στν ντιμετπιση τν κοινωνικοπολιτικν προβλημάτων τν νθρπων, εγκαταλείποντας τή θεολογία ς δρόμο νσεως, κα στερα νά πραγματοποιήσει να νοιγμα πρς τς μχριστιανικές θρησκεες. Παραδέχεται τι λες ο θρησκεεςποτελον διαφορετικούς δρόμους σωτηρίας, παράλληλους μ τό Χριστιανισμό, κα τι τό γιο Πνεμα νεργε κα σ' ατς. Σύνθημά της χει τό ξωμα τς "Νέας ποχς": «Πίστευε ,τι θέλεις, μόνο μδιεκδικες τήν ποκλειστικτητα τς λθειας κα το δρόμου τς σωτηρίας».
Συγκαλε
 λοιπόν διαθρησκειακές συναντήσεις, ο ποες δν εναιπλ πιστημονικ συνέδρια, πως διατείνονται ο διοργανωτές τους, λλ συνάξεις μολογας τς ντητας μ βάση τήν πίστη στν να Θεό. Γι' ατ συχνά περιλαμβάνουν κα κοινές λατρευτικέςκδηλσεις, στς ποες συμπροσεύχονται ρθδοξοι, τερδοξοι καλλθρησκοι.  Τριαδικός Θεός μως τν ρθοδξων, ό ληθινς κα ατοαποκαλυπτόμενος Θεός, δν εναι  διος μ τόν ποιο "Θεό" τν τεροδξων κα τν λλοθρσκων, μ κάποιον φανταστικό δηλαδή "Θεό", πού δημιούργησε, κα συντηρε  θρησκευτικήνγκη το μεταπτωτικο νθρπου.
Δυστυχ
ς, τό διαθρησκειακό ατ νοιγμα συμμερίζονται καρθδοξοι οκουμενιστές ερρχες, ο ποοι μάλιστα κφρζουνπψεις σν τς πμενες:
«
 Οκουμενικ Κίνηση, ν κα χει χριστιανική προέλευση, πρέπει νά γίνει κίνηση λων τν θρησκειν... λες ο θρησκεες πηρετούν τό Θεό κα τόν νθρωπο. Δν πρχει παρά μόνο νας Θεός...».
«Κατά βάθος, μία 
κκλησα  να τέμενος ποβλπουν στν δια πνευματική καταξίωση το νθρπου».
«Τό 
σλμ, στ Κοράνιο, μιλάει γι Χριστό, γι Παναγία, κι μες πρέπει νά μιλήσουμε γι τόν Μωάμεθ μ θάρρος κα τόλμη. Νδομε τήν στορα του κα τήν προσφορά του, τό κήρυγμα το νς Θεο κα τή ζωή τν μαθητν του, πού εναι μαθητές το νς Θεο...».
«Ρωμαιοκαθολικοί κα
 ρθδοξοι, Προτεστάνται κα βραοι, Μουσουλμάνοι κα νδο, Βουδισταί κα Κομφουκιανοί... θ πρέπει νά συντελέσωμε λοι μας στν προώθηση τν πνευματικν ρχν το οκουμενισμο, τς δελφοσνης κα τς ερνης. τοτο μως θμπόρεση νά γίνει μόνον ἐάν εμεθα νωμνοι ν τ πνεύματι τονς Θεο».
Βασική 
πιδωξη τν διαθρησκειακν συναντήσεων εναι ή δημιουργία σημείων παφς μεταξύ τν θρησκειν, στε νά διευκολυνθε ή κοινή ντιμετπιση τν κοινωνικν κα διεθνν προβλημάτων. Τήν πιδωξη ατ κμεταλλεονται κατά καιρούς κα σχυρο κοσμικοί ρχοντες, πιστρατεοντας τς θρησκεες στν προώθηση νμων συμφερόντων τους. Ατ φάνηκε καθαρά μετά τήν 11η Σεπτεμβρίου 2001, ταν πραγματοποιήθηκαν «κατ'πιταγν» πλειάδα διαθρησκειακν συναντήσεων.
          
τσι μως ή κκλησα μας, ντ νά εναι «κρίση» κα«λεγχος» τς νομας, μεταβάλλεται σ ποστηρικτ κασυντηρητή της. γκλωβζεται στν γκσμια προοπτική τν διαφόρων θρησκειν κα ποβιβζεται στ ππεδο μις κοσμικς Θρησκείας μ φελιμιστικ κα χρησιμοθηρικό χαρακτήρα. Ταυτόχρονα, ναγκζεται νά θετσει τό εραποστολικ της χρέος,φσον γίνεται ποδεκτπ πσημους μάλιστα κπροσπους της,τι λες ο θρησκεες ποτελον «θελημνας π Θεο δος σωτηρίας»!
Κάποιοι 
ρθδοξοι οκουμενιστές, ξλλου, φτάνουν στ σημεο νά μιλον γι τήν ερνη, τή δικαιοσύνη, τήν λευθερα, τήν γπη κα λλα κατεξοχήν πνευματικά γαθ μ μιά ψυχρή κοσμική γλώσσα. ποσιωπον τι τά γαθ ατ ποτελον καρπούς τογου Πνεύματος, θεία δρα πού χορηγονται μ τήν πνευματική «ν Χριστ ησο» θληση κι χι μέσα π διαθρησκειακές συναντήσεις.
Πρέπει, βέβαια, νά τονιστε
τι  ρθοδοξα δν εναι θρησκεία, οτε στω  καλύτερη. Εναι  κκλησα:  ατοαποκλυψη καφανέρωση το Θεο στν στορα. χει συνείδηση τς Οκουμενικτητας κα τς λθειας το Χριστο πού κατέχει, γι' ατ κα δν φοβται τς σχέσεις της μ τούς μ Χριστιανούς. Γνωρίζει μως τά ρια ατν τν σχέσεων, πως τά χει διαμορφώσει  γιοπατερική Παράδοση κα  μυστηριακή τςμπειρα. Γι παράδειγμα, ό γιος Γρηγόριος ό Παλαμς, κάτω πσυνθκες σκληρς αχμαλωσας, διαλέχτηκε μ τούς θωμανος Τούρκους. Δν δίστασε, στσο, μ κίνδυνο τς ζως του, νά πε τήνλθεια κα νά λγξει τήν πλάνη τους. Πώς ντιμετπιζαν,λλωστε, ο γιοι Μάρτυρες τούς εδωλολτρες κα ο γιοι Νεομάρτυρες τούς Μωαμεθανούς; Δν μολογοσαν τήν λθεια; Θ μπορούσαμε νά τούς φανταστομε νά προσεύχονται μαζί τους;λλ τότε δν θ εχαμε Μάρτυρες!
              
 κκλησα μας λοιπόν ρνεται νά θυσιάσει στ βωμόλλων σκοπιμοτήτων τή μοναδικότητά της κα νά ποδεχθε τό οκουμενιστικό σύνθημα τι «σ λες τς θρησκεες, πίσω πδιαφορετικά νματα, λατρεύεται ό διος Θεός». Πιστεύει κρδαντατι ό νθρωπος σώζεται μόνο διά το Χριστο, σύμφωνα μ τόποστολικ: «Οκ στν ν λλ οδεν  σωτηρία∙ οδ γρ νομάστιν τερον π τόν ορανν τό δεδομένον ν νθρώποις ν  δεσωθναι μς» (Πράξ. 4,12).

Τελικά τ
 εναι  Οκουμενισμς;

              Μετά τ
ς λλεπλληλες ξελξεις του κα τή σταδιακήπομκρυνση του π τούς ρχικος του στόχους, δικαιολογημένα ο ρθδοξοι πιστοί ναρωτιονται: Δν φαίνεται ραγε ξεκάθαρα,τι σκοπός το Οκουμενισμο εναι χι ή νωση τν Χριστιανν,λλ  πικρτηση τς Πανθρησκείας, ή σοπδωση τν πάντων κα  μετατροπή τς κκλησας το Χριστο σ μιά «Λέσχη θρησκευομένων νθρπων», σ' ναν γκσμιο ργανισμ, σν τόν Ο.Η.Ε., πονευρωμνο κα -πνευματικό;

Π
ς μως ποτιμ τόν Οκουμενισμ  παραδοσιακή μαςρθοδοξα;

          «
 Οκουμενισμς, πραγματικά τσι πως χει πικρατσει νά σημαδοτεται  ρος ατς, βεβαίως εναι αρεση, γιατί σημαίνειπρνηση βασικν γνωρισμάτων τς ρθοδξου πίστεως, πως εναι φέρ' επεν  ποδοχ τς θεωρίας τν κλάδων, τι δηλαδή κάθε κκλησα χει να τμμα ληθεας κα πρέπει νά νωθομελες ο κκλησες, νά βάλουμε στ τραπέζι τά τμήματα τςληθεας γι νά παρτισθε τό λον. μες πιστεύουμε τι ρθοδοξα εναι  Μία, γα, Καθολική κα ποστολικ κκλησα. Τέρμα, σ' ατ δν γίνεται συζήτηση∙ κα πομνως, ποιοσδποτε πρεσβεύει τά ντθετα μπορε νά λέγεται οκουμενιστής καπομνως νά εναι αρετικς» (ρχιεπ. θηνν Χριστόδουλος, Συνέντευξη στν Ραδιοφωνικό Σταθμό τς κκλησας, 24-5-1998).
«
 Οκουμενισμς εναι κοινό νομα γι τούς ψευδοχριστιανούς, γιτς ψευδοκκλησες τς Δυτικς Ερπης... λοι ατο οψευδοχριστιανισμοί, λες ο ψευδοεκκλησίες, δν εναι τίποτε λλο παρά μιά αρεση παραπλεύρως στν λλη αρεση. Τό κοινό εαγγελικ νομα τους εναι παναίρεση. Γιατί; Γιατί στ διάστημα τς στορας ο διάφορες αρσεις ρνονταν  παραμόρφωναν μερικά διματα το Θεανθρώπου κα Κυρίου ησο ο ερωπαϊκςμως ατς αρσεις πομακρνουν λκληρο τόν Θεάνθρωπο καστ θέση του τοποθετον τόν Ερωπαο νθρωπο» (ρχιμ. ουστίνος Πόποβιτς).
«
 Οκουμενισμς δν εναι αρεση κα παναίρεση, πως συνήθως χαρακτηρίζεται. Εναι κάτι πολύ χειρότερο τς παναιρέσεως. Οαρσεις ταν φανεροί χθρο τς κκλησας. Μποροσε ατ νά παλέψει ναντον τους κα νά τς κατατροπώσει. Ό Οκουμενισμςμως διαφορε γι τά δόγματα κα γι τς δογματικές διαφορές τν κκλησιν. Εναι πρβαση, μνστευση, παραθεώρηση, γινά μν πομε νομιμοποίηση κα δικαίωση τν αρσεων. Εναιπουλος χθρς, κα π δ κριβς προέρχεται ό θανάσιμος κίνδυνος» (Καθηγητής νδρας Θεοδώρου).

ντιδρσεις στν Οκουμενικ Κίνηση.

              Σήμερα στ
ν ρθδοξο χρο αξνονται λονα οντιδρσεις κατά το Οκουμενισμο κα τν κφραστν του. Πολλά βιβλία, ρθρα κα κριτικές βλέπουν τό φς τς δημοσιότητας, που διατυπώνεται μ πόνο κα γωνα  ποψη τιδεουμε βάσει «σχεδίου» κα «γραμμς» πρς μιά βαβυλώνια αχμαλωσα τς ρθοδοξας στν πολυπρόσωπη κα πολυώνυμη αρεση.
Δ
ν εναι λίγοι ο διαπρεπες ρθδοξοι κληρικοί κα θεολόγοι πού προτείνουν τήν μεση ποχρηση τς ρθοδοξας π τήν Οκουμενικ Κίνηση κα τά συνέδριά της, γιατί θεωρον τή συμμετοχή της σ ατχι πλς καρπη, λλ πολλαπλςπιζμια.
Κάποιες 
κκλησες χουν δη ποχωρσει π τό Παγκόσμιο Συμβούλιο τν κκλησιν, ν λλες προβληματίζονται ντονα γι τή δική τους συμμετοχή. Ατς ό προβληματισμός κφρστηκε κα στ Διορθόδοξη Συνάντηση τς Θεσσαλονίκης, τό 1998, που μεταξύ λλων διαπιστώθηκε τι «πειτα π αἰώνα λκληρορθδοξης συμμετοχς στν Οκουμενικ Κίνηση κα μισό αἰώνα παρουσίας στ Π.Σ.Ε...., τό χάσμα μεταξύ ρθοδξων καΠροτεσταντν γίνεται μεγαλύτερο».
 συμμετοχή το πιστο λαο στν Οκουμενικ Κίνηση.

              Γνωρίζουμε 
τι κριτήριο τς ρθοδοξας παραμένει  πιστός κα εσεβς λαός. Κανείς, οτε Πατριάρχες οτε Σύνοδοι, δν μπορον νά τόν παρακάμψουν κα νά φιμώσουν τή συνείδηση του. Γι' ατ κα «δν πρέπει νά γίνεται κανένας διάλογος  νά λαμβάνεται καμιά πφαση, ν δν συμφωνε  γρυπνοσα ατσυνείδηση τς κκλησας (χαρισματοχοι κληρικοί, λαϊκοί, μοναχοί)» (Μητροπ. Ναυπάκτου ερόθεος).
            Ο
 οικουμενιστικοί διάλογοι, πως διεξάγονται, ενοονται κυρίως π κύκλους τς καδημαϊκς θεολογίας κα π λλακκλησιαστικ  μ θεσμικά ργανα, πού ποβλπουν σσυγκεκριμένα φλη πολιτικά, οκονομικ, διεθνν σχέσεων καπροβολς. Δν ποτελον ατημα το κκλησιαστικο σώματος,λλ πιβλλονται "ξωθεν" κα "νωθεν". Τό γεγονός ατναδεικνει να νοσηρό φαινόμενο: τήν ατονμηση τν διοικητικν θεσμν τν ρθοδξων κκλησιν σήμερα. κκλησιαστικ διοίκηση δηλαδή εναι χωρισμένη π τή θεολογική σκέψη, λλ κα π τς πψεις, τς νησυχες κα τήν μπειρα το κκλησιαστικο πληρώματος.τσι συμβαίνει ό λαός το Θεο νά μ συμμετέχει νεργ οτε νάνημερνεται πεθυνα κα ντικειμενικ γι τούς διαλόγους.λλωστε, ο ποφσεις δν φέρουν πάντα τή σφραγίδα τς αθεντικς συνοδικότητος, λλ λαμβάνονται συνήθως πεδικος «παγγελματες» το Οκουμενισμομολογεχαρακτηριστικά ρθδοξος ερρχης: «Ό ρθδοξος λαός δν γνωρίζει τίποτε γι τήν Οκουμενικ Κίνηση... λλ σως εναι τυχερή κα  Οκουμενικ Κίνηση πού ό ρθδοξος πληθυσμός δν γνωρίζει Τ γίνεται στ Γενεύη»!

Τό χρέος μας.
              Ζομε ναμφβολα σ περίοδο κοσμογονικν λλαγν. Τά γεγονότα, κατευθυνόμενα πλέον, τρέχουν μ ξέφρενους ρυθμούς. Ό Οκουμενισμς ξελσσεται μέσα στν σοπεδωτικ προοπτική τς Παγκοσμιοποιήσεως, πού πιβλλουν σχυρ πολιτικοοικονομικά κέντρα. Κανείς πιά δν πιστεύει σοβαρά πώς  Οκουμενισμς μπορενά προσφέρει ρατ λύση στ ατημα τς χριστιανικς ντητος.ς ρθδοξοι Χριστιανοί δν πρέπει οτε νά αθεροβατομε λλοτε κα νά φησυχζουμε. ν σεβόμαστε πραγματικά τή ζωή τννθρπων, ν πονμε τόν βασανισμένο π τς διξοδες θρησκευτικές του παραδόσεις κόσμο τς Δύσεως, λλ κα τόν παγιδευμένο στς δαιμονικές πλάνες κόσμο τς νατολς, χουμε χρέος νά μείνουμε προσηλωμένοι στν γα μας κκλησα. Νκρατήσουμε νθευτη τήν πατροπαράδοτη πίστη μας, βιώνοντας τήν αθεντικ μέσα π τόν καθημερινό μας γνα γι τόν προσωπικό γιασμ κα τή θέωση.  ρθ πίστη κα ό κριβς βίος θ μς κάνουν κανος γι τή μαρτυρία τς ρθοδοξας, λλ -γιατί χι;- κα γι τό μαρτύριο, ν κα ταν ο καιροί τόπαιτσουν...
            
 μμον στν ρθοδοξα, δηλαδή στ γνησιότητα τς ζως, κα ή μμον στν λθεια πού λευθερνει κα σώζει, δν εναιγωισμς, φανατισμός  μισαλλοδοξία. κφρζει τήν οκουμενικδιάσταση, τήν γπη κα τή φιλανθρωπία τς ρθδοξηςκκλησας. Κα ποτελε τήν στατη δυνατότητα πού ατπροσκομίζει, γι μιά ριζοσπαστική πνευματική λλαγ στ χρο τς Δύσεως, λλ κα γι μιά ξοδο τς νατολς π τήν αχμαλωσα τν ψεύτικων θεν.



















































Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Δημοφιλείς αναρτήσεις Τελευταίων 30 ημερών

VIDEO ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΝΑΛΙ MEGASFILIPPOS & APROGRAMMATISTA ΣΤΟ YOU TUBE

4'ΝΕW ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ (7' ΩΡΕΣ) 'ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ;;;ΜΗΠΩΣ ΤΕΛΙΚΑ ΗΛΘΕΝ;;; ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ...

ΟΜΙΛΙΕΣ ΣΕ ΒΙΝΤΕΟ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΑΔΑΜ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΦΙΛΟΛΟΓΟΥ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΛΕΞΤΕ ...

ΟΜΙΛΙΕΣ ΣΕ ΒΙΝΤΕΟ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΑΔΑΜ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΦΙΛΟΛΟΓΟΥ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΛΕΞΤΕ ...
Ο Κώστας Αδάμ είναι καθηγητής θεολόγος φιλόλογος, πνευματικο τέκνο του Μακαριστού Αρχιμανδρίτου πατρός Επιφανίου Θεοδωρόπουλου,και του Π. Αυγουστινου καντιωτη,είναι πάρα πολλά χρόνια ιεροκύρηκας της Ιεράς Μητροπόλεως Μεσογαίας και Λαυρεωτικής. Έχει διατελέσει λυκειάρχης στο Κορωπί. Είναι Μελετητης των Αγιων Πατερων Της Ορθοδοξιας Και Της Αγιας Γραφης,Ανθρωπος Με Αληθινο Προσωπικό Χριστιανικό Βίωμα.

ΟΜΙΛΙΕΣ ΣΕ ΒΙΝΤΕΟ ΠΑΤΗΡ ΣΑΒΒΑ ΑΧΙΛΛΕΩΣ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΦΙΛΟΛΟΓΟΥ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΛΕΞΤΕ..

ΟΜΙΛΙΕΣ ΣΕ ΒΙΝΤΕΟ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΕΠΙΣΚ.ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΗ.ΚΛΙΚ ΣΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΛΕΞΤΕ..

Βασίλειος Ατζακλής - ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ

Βασίλειος Ατζακλής - ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ
Οι βιντεοσκοπημένες Εκπομπές του Αναγνωστου Του Ραδιοφώνου Της Πειραϊκης Εκκλησίας Βασίλη Ατζακλή, Και Κάθε Παραγωγή Δική Του Θα προστίθεται Εδώ!.

Αντίβαρο

ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Το Zωντανό Iστολόγιο

paterikoslogos.com - Δ. Συζητήσεις

Χριστιανική Φοιτητική Δράση

Orthodox Mission-Ορθόδοξη Ιεραποστολή

επικαιρότητα

ΛΙΣΤΑ (1') Διάφορα Ιστολογία.. Φιλικά και μη Φιλικά

ΛΙΣΤΑ (2') Διάφορα Ιστολογία.. Φιλικά και μη Φιλικά

ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ

SKEFTOMASTEELLHNIKA.GR

Madata.GR

Greek Alert

BBC News - Home

Αρχειοθήκη ιστολογίου

ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΚΑ - ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΑ

ΠΑΤΕΡΙΚΑ